Το είδα στο “Story of my Fucking Life” στο Instagram και παρότι υπερβολικό, είναι, νομίζω, αρκετά εύστοχο: όπως και τα περισσότερα σκίτσα της σειράς, πρόκειται για ένα βιβλίο, ο τίτλος του οποίου είναι “Μεγάλα Μυστήρια της Εποχής μας: Πριν από Τρεις Μέρες Είπα Κάτι Μεγαλόφωνα και Τώρα Βλέπω Διαφημίσεις γι' αυτό στο Facebook”. Υπάρχει άραγε κάποιος χρήστης (ειδικά) του Facebook που να μην μπορεί να ταυτιστεί με αυτό;
Δεν προτίθεμαι να αναλύσω το θέμα της... ιχνηλασίας της πορείας μας μέσα στο Δίκτυο εκ μέρους των εταιρειών (και δη των μεγάλων) και του συσχετισμού της με τις διαφημίσεις –το θέμα έχει συζητηθεί κατά κόρον και ακόμα και όσοι δε διαβάζουν το “Deasy” ή τους αλλοδαπούς ομολόγους του, έχουν σίγουρα παρατηρήσει τη συχνότητα με την οποία ειδικά η Amazon και η Google τους εμφανίζουν σε όποια σχεδόν σελίδα επισκέπτονται διαφημίσεις για κάτι που αναζήτησαν προ ημερών.
Προσωπικά, και παρότι το ήξερα ότι συνέβαινε, κάποια στιγμή βρέθηκα να το εισπράττω σε υπερθετικό βαθμό επειδή, λόγω ενός σάιτ με το οποίο συνεργάζομαι, αναγκάστηκα να επισκέπτομαι το Amazon πολύ συχνά και να περνάω πολύ χρόνο σε σελίδες συγκεκριμένων προϊόντων. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αλγόριθμοι του σάιτ θεώρησαν ότι τα προϊόντα αυτά με ενδιέφεραν με αποτέλεσμα όλες οι σελίδες σάιτ που συνεργάζονται με το Amazon να μου σερβίρουν ξανά και ξανά τις ίδιες διαφημίσεις.
Ο λόγος που τα γράφω αυτά είναι επειδή υπάρχει ένα στοιχείο που εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει. Και αυτό είναι ότι οι εταιρείες –εν προκειμένω η Amazon- παρότι έχουν τρόπο να δουν αν αγοράζω κάποια από τα προϊόντα τα οποία κοιτάω, δεν συνεκτιμούν την πράξη μου αυτή στον τρόπο που παρουσιάζουν τις διαφημίσεις τους. Δεν ξέρω αν είμαι αφελής αλλά θα περίμενα να υπήρχε κάποια παράμετρος η οποία να λέει “Αν μετά από έναν μήνα που είδε εκείνη τη σελίδα και μετά από 400 φορές που του σερβίραμε τη διαφήμισή της εξακολουθεί να μην έχει αγοράσει, ας μην του τη σερβίρουμε πια.”
Φαντάζομαι ότι στην εποχή των εφαρμογών που μπλοκάρουν διαφημίσεις, το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να βλέπει τις διαφημίσεις αλλά να τις αγνοεί ακούγεται εξαιρετικά απίθανο –θα ήθελα ωστόσο να διαβεβαιώσω τους... αρμόδιους ότι πάρα πολλοί άνθρωποι που γνωρίζω λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και όχι μόνο στο Ίντερνετ αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα Μέσα. Ήτοι, έχουν διαμορφώσει ένα αντανακλαστικό που μπλοκάρει τις αισθήσεις τους στα διαφημιστικά μηνύματα –συνήθως σε σημείο να μη θυμούνται καν αν έχουν δει διαφημίσεις, πόσο μάλλον ποιες ήταν οι διαφημίσεις αυτές.
Ξέρω τη συζήτηση περί υποσυνείδητης δράσης των μηνυμάτων καθώς και τη συζήτηση περί του πραγματικού ρόλου της διαφήμισης (να γνωρίσει και όχι να πουλήσει). Όμως ειδικά από την έλευση του Ίντερνετ και δη των μετρήσεων, ξέρω εξίσου ότι η σύνδεση με τις πωλήσεις υπάρχει και ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που κάνει κλικ και που τελικά αγοράζει ώστε να μην υπάρχουν σοβαροί τριγμοί στο σύστημα. Ωστόσο, στο μέτρο που οι εταιρείες (διαφημιζόμενοι και διαφημιστές και πάροχοι υπηρεσιών) ενδιαφέρονται πολύ για ένα πιο απαιτητικό κοινό, είναι πεπεισμένος ότι το κοινό αυτό θα χρειαστεί κάπως πιο σοφιστικέ προσέγγιση από το απλό τράκιν της πορείας του στο Δίκτυο. Και αναρωτιέμαι γιατί δεν έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
