Δεν πρόκειται για κάποια τρομερή ανταλλαγή απόψεων: ο Δημήτρης σχολίασε στο Facebook ότι το Sprocket της HP είναι έξυπνη ιδέα –για όσους δεν το είδαν και βαριούνται να ανοίξουν το σχετικό λινκ, πρόκειται για έναν φορητό εκτυπωτή που μιλάει μέσω Bluetooth με συσκευές Android και iOS και επιτρέπει άμεση εκτύπωση σε διαστάσεις 5 Χ 7,6 εκατοστά. (Και που –βεβαίως- συνοδεύεται από τη σχετική εφαρμογή που δίνει στον χρήστη τη δυνατότητα να παίξει με τις φωτογραφίες προσθέτοντας τις γνωστές χαριτωμενιές των σόσιαλ μίντια.) Και κάποιος φίλος του, σχολίασε ότι δε χρειάζεται ειδική συσκευή γιατί μπορεί κανείς να βάλει τη συσκευή του να μιλήσει με έναν δικτυακό εκτυπωτή και να εκτυπώσει τις φωτογραφίες του έτσι.
Και βεβαίως έχει δίκιο! Κάποιος που έχει πρόσβαση σε δικτυακό εκτυπωτή μπορεί να το κάνει αυτό –και κάποιος που δεν έχει, μπορεί επίσης να κατεβάσει τις φωτογραφίες μέσω USB στον υπολογιστή του και να τις τυπώσει σε οποιονδήποτε εκτυπωτή έχει συνδεδεμένο σ΄αυτόν. Όμως προσωπικά πιστεύω ότι αυτό που κάνει το Sprocket ενδιαφέρον (άσχετα από την επιτυχία του, η οποία θα εξαρτηθεί και από άλλες παραμέτρους) δεν είναι αν πρόκειται για καινοτόμα ιδέα. Είναι αφενός ότι ο μικρότερος υπολογιστής που πλέον όλοι έχουμε επάνω μας έχει τον δικό του μικρό εκτυπωτή και αφετέρου ότι ο εκτυπωτής αυτός είναι φτιαγμένος για τον υπολογιστή αυτόν. Πρόκειται δηλαδή για μια ακόμα συσκευή που έρχεται να προστεθεί στο συγκεκριμένο οικοσύστημα (με το συμπάθιο) και που είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα φανεί ελκυστική σε μια ολόκληρη γενιά.
Στην οποία γενιά, βεβαίως, δεν ανήκει ούτε ο Δημήτρης, ούτε (υποπτεύομαι) ο φίλος του, ούτε εγώ. Ανήκουν όμως μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι (και που συχνά είναι) παιδιά μας και που ήδη βλέπουν τον υπολογιστή σαν συσκευή δευτερεύουσας σημασίας και βαρύτητας και που, νομίζω, δεν έχουν καν ιδέα τι είναι ένας δικτυακός εκτυπωτής –πολύ δε λιγότερο έχουν πρόσβαση σε έναν (για την ιστορία, ούτε κι εγώ έχω: έχω ωστόσο την τύχη να ζω σε ένα μέρος που αν θέλω να τυπώσω κάποια φωτογραφία, μπορώ να πάω το τηλέφωνό μου στο κατάστημα του παρόχου μου που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου και να μου την τυπώσουν με πολύ χαμηλό κόστος –και αν θέλω να το κάνω στις τρεις το πρωί, μπορώ να το κάνω μόνος μου στο μίνι μάρκετ).
Για τους παραπάνω λόγους, πιθανότατα δε θα αγοράσω Sprocket ή οποιαδήποτε άλλη παρόμοια συσκευή κατασκευάσει η ιαπωνική αγορά τους προσεχείς μήνες –αν δεν έχει κατασκευάσει ήδη: η ιδέα μου φαίνεται απόλυτα ταιριαστή με την ιαπωνική ψυχοσύνθεση. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της βιομηχανίας υπολογιστών, μια εταιρεία τόσο αρχετυπική που είναι (συν)υπεύθυνη για τη μυθολογία του γκαράζ και τη σημασία του στην ιστορία της τεχνολογίας, παράγει ένα περιφερειακό για μια συσκευή που στην πραγματικότητα ήρθε να αποκαθηλώσει και την ίδια και όλους τους ομολόγους της. Και ότι στηρίζει την επιτυχία της συσκευής αυτής στην ύπαρξη μιας γενιάς ανθρώπων τόσο εξοικειωμένων με τους υπολογιστές που πια δεν τους χρειάζεται.
