Το ενδεχόμενο επιβολής δασμών στις online υπηρεσίες μπορεί να έμοιαζε με απόπειρα κάποιου να κάνει ένα αστείο, αλλά σε έναν διασπασμένο κόσμο τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Οι υπηρεσίες όπως το Netflix, το Spotify, το Gmail ή το Facebook προσφέρονται, ως γνωστόν, χωρίς να επιβάλλεται κάποιος δασμός. Ανεξαρτήτως από το πού έρχονται τα δεδομένα, ποια διαδρομή ακολουθούν και πού καταλήγουν, κυκλοφορούν πραγματικά ελεύθερα. Μπορεί ένα κοντέινερ με ανταλλακτικά από την Κίνα ή ένα φορτίο φρούτα από τη Νότια Αμερική να πρέπει να περάσει από το τελωνείο αλλά τα δεδομένα όχι (πάλι καλά).
Η απαλλαγή των δεδομένων από τους δασμούς είναι αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ των κρατών μελών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) και η συμφωνία αυτή ανανεώνεται κάθε δύο χρόνια. Από το 1998, όταν τέθηκε για πρώτη φορά το ερώτημα σχετικά με το αν πρέπει να επιβάλλονται δασμοί στη διασυνοριακή κίνηση δεδομένων, η απάντηση ήταν σταθερά αρνητική - όχι.
Φέτος όμως τα πράγματα μπορεί να αλλάζουν. Η Ινδονησία κυρίως και δευτερευόντως η Νότια Αφρική και η Ινδία, εκτιμούν ότι ήρθε η ώρα να κοπεί ο βήχας στις μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας που χωρίς τελωνειακές διατυπώσεις και άλλες γραφειοκρατικές διαδικασίες καταφέρνουν να συγκεντρώνουν δισεκατομμύρια (κυρίως δολάρια δεδομένου ότι οι περισσότερες είναι αμερικανικές) στα ταμεία τους.
Η Ινδονησία υποστηρίζει ότι τα κράτη πρέπει να έχουν το δικαίωμα (και να το ασκούν) να επιβάλουν δασμούς επί των ψηφιακών υπηρεσιών και την ίδια επιχειρηματολογία δείχνει να υιοθετεί και η Ινδία. Τα έσοδα από την επιβολή δασμών δεν θα είναι τεράστια για καμία χώρα, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ μια τέτοια πρακτική θα ενίσχυε τα κρατικά έσοδα κατά 0,1% κατά μέσο όρο. Θα πρόσθετε όμως πολλές διαδικασίες και διαχειριστικά έξοδα στις εταιρείες, οι οποίες μάλλον θα μετέφεραν τις επιπλέον δαπάνες στις συνδρομές που πληρώνουν οι πελάτες τους. Το πιο πιθανό είναι χώρες όπως οι προαναφερόμενες να χρησιμοποιήσουν το θέμα ως μοχλό πίεσης για να αποσπάσουν άλλες παραχωρήσεις που θα έχουν ίσως σημαντικότερο όφελος για τις οικονομίες τους. Βεβαίως ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να δημιουργηθούν Internet πολλών ταχυτήτων όπου για παράδειγμα, Ευρώπη, Β. Αμερική και Αυστραλία θα αποτελούν τον πυρήνα ενός διαδικτύου όπως το γνωρίζουμε και χώρες της Ασίας ή της Αφρικής να έχουν firewalls αντίστοιχα με εκείνα της Κίνας και να εμποδίζουν την παροχή υπηρεσιών που δεν έχουν πληρώσει δασμούς.
