Αφού ψάχνεις για να βρεις κάτι μέσω Google, Bing ή άλλων υπηρεσιών θα έχεις ίσως παρατηρήσει πως σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζεται ένα μήνυμα που σε ενημερώνει πως κάποια από τα αποτελέσματα δεν είναι δυνατό να εμφανιστούν λόγω περιορισμών στην Ε.Ε. Οι περιορισμοί αυτοί αφορούν στο λεγόμενο δικαίωμα στη λήθη, δηλαδή στο να μην εμφανίζονται πληροφορίες για κάποιο πρόσωπο οι οποίες σχετίζονται με το παρελθόν του και είναι πλέον άσχετες με αυτό.
Ας πούμε πως κάποιος συνελήφθη στο παρελθόν για ένα αδίκημα και ακολούθως αθωώθηκε. Μπορεί να ζητήσει από τις μηχανές αναζήτησης να μην εμφανίζουν links προς σελίδες που αφορούν στη σύλληψή του. Εχει το δικαίωμα να το ζητήσει αυτό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις 28 (σύντομα, 27) χώρες της. Αλλά αν κάποιος κάνει μια αναζήτηση και βρίσκεται στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, την Κόστα Ρίκα ή τις Φιλιππίνες, τα αποτελέσματα που θα εμφανιστούν θα αφορούν και την (άβολη και ανεπίκαιρη) είδηση της σύλληψής του.
Κάποιος επιχείρησε να επεκτείνει το δικαίωμα στη λήθη ώστε να αποκτήσει παγκόσμιο χαρακτήρα .Η Ε.Ε. είχε θεωρήσει πως το αίτημα ήταν λογικό και ζήτησε από την Google να προχωρήσει στη σχετική επέκταση. Η υπόθεση έφτασε -πού αλλού;- στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που νομίζουμε πως εξέδωσε μια αναμενόμενη απόφαση, δεν είναι δυνατόν να υποχρεωθεί η Google ή όποιος άλλος λειτουργεί υπηρεσία αναζήτησης να επεκτείνει το δικαίωμα στη λήθη εκτός της Ε.Ε.
Στο πλευρό της Google, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είχε ταχθεί τόσο η Microsoft όσο και το ίδρυμα Wikimedia που λειτουργεί τη Wikipedia, κρίνοντας μάλλον πως εδώ τίθετο θέμα ελευθερίας της έκφρασης.
