Θα μπορούσα να το αποδώσω στο ότι, όπως έλεγα και τις προάλλες τον τελευταίο καιρό ακούω ξανά τον Χένρι Ρόλινς στις απολαυστικές του παρλάτες που καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα από τον σχολιασμό της πολιτικής πραγματικότητας στις ΗΠΑ ως την αρχιτεκτονική του Ασγκαμπάτ στο Τουρκμενιστάν και από τις προτιμήσεις του Λέμι των Motörhead στα βιβλία ως τις αναπαραγωγικές συνήθειες των πιγκουίνων. Όμως πραγματικά όταν είδα την έκκληση για συλλογή υπογραφών σχετικά με την Taxi/beat όχι μόνο κατέθεσα τον όβολό μου αλλά αισθάνθηκα και μια ιδιαίτερη θαλπωρή με την ιδέα ότι η online κοινότητα θα έδινε μια βροντερή απάντηση στη νοοτροπία που στην πραγματικότητα αντιτίθεται στην ίδια της την ύπαρξη.
Και το ίδιο έκαναν και άπαντες οι συνεργάτες του “Deasy” και το ίδιο έκαναν και διάφοροι φίλοι από τη φούσκα της κοινωνικής μου δικτύωσης –ορισμένοι επίσης αισιόδοξοι και για το αποτέλεσμα και για τη νοοτροπία πίσω από την κίνηση (ναι, το συζητήσαμε). Και σήμερα, δυο μέρες μετά επισκέφθηκα τη σελίδα του Change.org για να δω τι έγινε (πάντα απενεργοποιώ τις ειδοποιήσεις στις περιπτώσεις αυτές) και το αποτέλεσμα ήταν 47.074 υποστηρικτές από τους 50.000 που χρειάζονται για να πάει η επιστολή στους αποδέκτες της, τους κ.κ. Τσίπρα, Παππά, Σπίρτζη και Παπαδημητρίου. Και ναι, οι υποστηρικτές αυξάνονται λίγο-λίγο, όμως ακριβώς αυτό: αυξάνονται λίγο-λίγο. Ήτοι, ανεπαρκώς για μια ευρωπαϊκή χώρα του 2017 όπου δύο στους τρεις πολίτες έχουν πρόσβαση στο Δίκτυο.
Οι υποστηρικτές του/της Taxi/beat είναι αυτή τη στιγμή λιγότερο από το 0,44% του πληθυσμού της χώρας και 0,67% του online πληθυσμού της και δυσκολεύονται να πιάσουν το 0,47% του πληθυσμού και το 0,71% του ονλάιν πληθυσμού που απαιτείται για να μπορέσει να ακουστεί η φωνή τους (ΟΚ, η φωνή τους μπορεί να ακουστεί και τώρα όμως όλοι ξέρουμε ότι οι στρογγυλοί αριθμοί λειτουργούν πολύ καλύτερα και συμβολικά). Συγνώμη αλλά από τη δική μου σκοπιά τα νούμερα αυτά είναι σκανδαλωδώς μικρά: δεν ξέρω από πόσο κόσμο απαρτίζεται αυτή τη στιγμή η αγορά της τεχνολογίας στην Ελλάδα όμως είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αν όλοι ενεργοποιούνταν και ζητούσαν και από έναν φίλο τους/συγγενή τους να συμμετάσχει κι αυτός, ο αριθμός θα ήταν μεγαλύτερος από τα 47.124 άτομα που είναι αυτή τη στιγμή.
Δεν είμαι κοινωνιολόγος οπότε ο αναγνώστης μπορεί να θεωρήσει την άποψή μου απολύτως στερούμενη οποιασδήποτε βάσης και να την απορρίψει όμως έχοντας ζήσει σχεδόν μισό αιώνα στην ελληνική κοινωνία θεωρώ ότι το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό αλλά ποιοτικό: ήτοι, ότι ακόμα και στο Ίντερνετ, ένα μέσο που στηρίχθηκε στην έννοια της κοινότητας από καταβολής του και που σήμερα είναι κοινωνικότερο από ό,τι ποτέ, η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να δείξει σημάδια συνοχής –με το πέρασμα των χρόνων έχω καταλήξει ότι “των Ελλήνων οι κοινότητες” δεν υπήρξαν ποτέ, τουλάχιστον όχι με την πλήρη και ουσιαστική σημασία της λέξης. Σίγουρα πάντως δεν υπάρχουν ονλάιν αυτή τη στιγμή, όταν εμφανίζεται μια πολύ καλή αφορμή να δείξουν τη δύναμή τους.
Οι υποστηρικτές της καμπάνιας “Αφήστε το Beat όπως το αγαπήσαμε” (θου Κύριε φυλακή) έχουν φτάσει τους 47.181. Πιθανώς θα φτάσουν τους 50.000 εντός μιας εβδομάδας και η επιστολή θα επιδοθεί στους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Και ως δήλωση δε θα είναι άσχημη –όμως δε θα είναι ούτε και καλή: θα είναι μια μέτρια και χλιαρή αντίδραση και, κατά την γνώμη μου, μια (ακόμα) χαμένη ευκαιρία. Τι θα θεωρούσα κερδισμένη ευκαιρία; Για αρχή, τα 500.000 άτομα του Θοδωρή Γεωργακόπουλου. Εντός των πρώτων 48 ωρών...
(*) Ουίλιαμ Σαίξπηρ, “Ερρίκος Ε’”, Πράξη Δ’, Σκηνή γ’, στίχοι 18-67
