Είναι στιγμές αγωνίας αυτές που περνάω 'δω πέρα. Σου γράφω και δίπλα μου βλέπω τον ελεύθερο χώρο του δίσκου να μου παίζει κρυφτούλι.
Τώρα έχω 1,3 GB ελεύθερα. Οχι, λάθος. 2,4 είναι. Πάλι λάθος. Μηδέν. Μηδέν; Τι πάει να πει μηδέν; Είμαι σίγουρος πως αν πιάσω το κατσαβίδι και ανοίξω το μηχάνημα θα βρω μερικούς λιλιπούτειους καλικάντζαρους που κάνουν πατινάζ πάνω στον δίσκο και γελάνε πετώντας bytes o ένας στον άλλον. Και είναι και SSD πανάθεμά τον.
1,55 GB.
Δεν θα πιάσω το κατσαβίδι. Αλλωστε ξέρω τους ενόχους. Κακογραμμένα προγράμματα και το μεγάλο πέλαγος του Internet. Μόνο η cache, ο χώρος που είχε κρατήσει ρεζερβέ ο browser για να μην πηγαινοφέρνει τσάμπα πράγματα από το Internet ήταν 500 MB. Κάτι οι εικόνες, κάτι τα διάφορα ρημαδο-Flash, κάτι το ένα κάτι το άλλο, μη νομίζεις, μαζεύονται. Και μετά είναι ο μπελάς του email.
0...
Η εκδίκηση του ταχυδρόμου των ΕΛΤΑ. Το (αρχίζουν ταμπούρλα)... (τελειώνουν ταμπούρλα) Microsoft Outlook. Δεν είναι ο μόνος ένοχος είναι ο διαπράττων το αδίκημα κατ' εξακολούθησιν, διότι στην Microsoft πρέπει να ξεκινάνε την καριέρα τους ως εξής.
- Βλέπεις νεαρέ/νεαρά μου αυτή την φάρμα servers;
- Μάλιστα...
- Ξέρεις ότι εδώ βρίσκονται 40 TB χωρητικότητας;
- Τώρα το έμαθα...
- Τι κάθεσαι; Γέμισέ τα!
- Ολα;
- Ναι, όλα έχεις 4 ώρες στη διάθεσή σου
2.4 GB...
Μια μέρα θα αποκαλυφθεί το σιωπηλό καρτέλ μεταξύ των εταιρειών λογισμικού και των κατασκευαστών σκληρών δίσκων και θα τρίβουμε τα μάτια μας. Αυτό που κάνει το software στους σκληρούς δίσκους είναι αυτό που κάνει κάθε νουνεχής άνθρωπος που επιστρέφει σπίτι και γνωρίζει ότι στον φούρνο (ή το ψυγείο) βρίσκονται μερικά κομμάτια σπανακόπιτα. Δεν θα ησυχάσει αν δεν φάει τουλάχιστον δύο.
1.3 GB...
Τουλάχιστον δύο μέχρι να πλύνει τα δόντια του. Μετά πάντα υπάρχει λόγος και αφορμή για άλλο ένα, άντε το πολύ δύο κομματάκια ακόμα, μη μας πουν και αχόρταγους. Το software έρχεται στον δίσκο και "τσιμπάει" τη νυχτερινή του δόση σπανακόπιτας.
500 MB...
Και είναι νόστιμη η άτιμη και δεν μπορεί να σταματήσει στο ένα κομμάτι. Και επιστρέφει για να φύγει μόνο και μόνο για να επιστρέψει. Και στο τέλος αυτό που μένει είναι ένα ψιχουλιασμένο ταψί. Δράμα, ειδικά αν δεν έχεις να φας για πρωινό...
Μηδέν....
