Με το που πάτησα το τρυφερό μου πόδι στο λεωφορείο σήμερα, όπως κάθε πρωί άνοιξα το iPhone και διάβασα τις πρώτες ειδήσεις της ημέρας. Πάνω πάνω, ο θάνατος του Steve Jobs. Αν το σκεφτείς έχουμε την τέλεια συσκευή για να διαβάσουμε το θάνατο του εμπνευστή της. Μακάβριο μεν, γεγονός δε.
Αν ήμουν δηλαδή και λίγο πιο sci-fi (που είμαι) θα είχα οράματα (είχα) ότι όλα τα προϊόντα Apple θα έπρεπε να βγάλουν κάποιοι μήνυμα πένθους και να κλείσουν για κανα δυο μέρες. Εντάξει μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά θα το έβρισκα και πολύ κατάλληλο για την περίσταση και πολύ συγκινητικό. Αυτή η επιφανειακά θεόμουρλη και ασεβής ιδέα προέρχεται ουσιαστικά από την έκθεση μου όχι μόνο στο sci-fi αλλά και στην πολύ υπαρκτή πραγματικότητα που και ο Steve Jobs βοήθησε να δημιουργηθεί .
Η πραγματικότητα αυτή έλεγε ότι τα προϊόντα που χρησιμοποιώ πρέπει να κάνουν πράγματα χτες που εγώ σκέφτηκα σήμερα. Καμιά φορά να κάνουν πράγματα που εγώ δεν σκέφτηκα αλλά κάπως πείστηκα ότι τώρα ήταν απαραίτητα. Προϊόντα που κάνουν τη διαφορά. Και το έκαναν τόσο επιτυχημένα που πέρασαν και στο άλλο άκρο! Σε σημείο που η απόκτηση ενός MacBook και η εμφάνιση του στο καφέ της γειτονιάς αυτόματα σε μαρκάριζε ως ένα μικρό ψωνάκι.
Πέρα από το πόσο καλά τα πήγε η Apple - άλλοι είναι πιο ειδικοί και θα τα γράψουν στο Deasy - εγώ πάντα εντυπωσιάζομαι από το πόσο καλά τα πήγε ο Steve. Ο άνθρωπος φαινόμενο, ο άνθρωπος θρησκεία, ο Μεγάλος Αδελφός της Apple, ο οραματιστής, ο εξαιρετικός ομιλητής και πάνω από όλα ο techie που ήταν cool πριν οποιοσδήποτε άλλος το καταφέρει.
Μέσα από μια εποχή που οι techies πάθαιναν κάποια μεταμόρφωση με το που βλέπαν τις μεγάλες επενδύσεις στην εταιρεία τους και βάζανε γραβάτα (παλιά λέμε τώρα) και τα στελέχη των μεγάλων εταιρειών ήταν σαν τραπεζικοί (ακούω Steve Ballmer;) - ο Steve ξαναγεννήθηκε μαζί με την Apple σχεδόν ως Jazz μουσικός, με το μαύρο μπλουζάκι και το ξεβαμμένο τζην - κάτι σαν στολή ιδιοφυΐας που δεν θέλει να σκέφτεται τί θα φορέσει το πρωί γιατί το μυαλό του έχει δουλειές με τη θεωρία του χάους. Έγινε σχεδόν μύθος και θρύλος, ειδικά όσον αφορά το πώς δουλεύει και το τί χρειάζεται να να πεισθεί, στην Apple μονίμως δημιουργούσαν τρία προϊόντα για να μπορέσει να απορρίψει μερικά πριν συμφωνήσει με το καλύτερο. Σε σημείο που αναρωτιέμαι αν τα δύο πρώτα τα έφτιαχναν από πλαστελίνη.
Και το φοβερό δεν είναι μόνο ότι ο Steve έγινε cool. Το καλύτερο ήταν ότι έκανε cool κι εσένα. Αν μου πεις ότι δεν αισθάνθηκες περηφάνια όταν κράτησες στο χέρι σου το μισοφαγωμένο μηλαράκι τότε ψεύδεσαι. Δε φτάνει που σε έκανε cool από άποψη design, σε έκανε cool και ως προς το τί θεωρείς δεδομένο ως χρήστης και τί απαιτείς από το hardware και το software σου. Και αν το δούμε κι από λίγο πιο ψηλά, η παρουσία του Steve και της Apple στην αγορά ήταν ένα καταπληκτικό κίνητρο και για πολλές άλλες εταιρείες να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Διαβάζω ότι ήταν έναν άνθρωπος που έδινε μεγάλη αξία στην οικογένεια του και ήταν κοντά τους όταν εξέπνευσε τα ξημερώματα. Στο Λονδίνο που είμαι κόσμος μαζεύεται έξω από τα καταστήματα της Apple για να πει ένα συμβολικό αντίο.
Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ο Steve Jobs άνοιξε δρόμους, στο χέρι μας είναι τώρα να τους περπατήσουμε.
