Τις τελευταίες μέρες το smartphone μου προσπάθησε να κάνει κάτι έξυπνο, αφού μέχρι τότε το μόνο έξυπνο που έκανε ήταν να μου δίνει εμένα τη δυνατότητα να κάνω έξυπνα πράγματα (ή έτσι να ελπίζω, τουλάχιστον): Προσπάθησε να προβλέψει την ώρα που βάζω το ξυπνητήρι μου κάθε μέρα και μου πρότεινε να το ενεργοποιήσω το προηγούμενο βράδυ.
Στην αρχή χάρηκα και το εκτίμησα ως ένα νέο στάδιο στην σχέση μας. Καθώς μερικές φορές σαν άνθρωπος και γω το ξεχνάω, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλά να έχω κάποιον να μου το θυμίζει. Ποιος ξέρει, μετά από αυτό μπορεί να αναλάμβανε και περισσότερα καθήκοντα.
Μετά ήρθε το Σαββατοκύριακο όμως και η Siri μου πρότεινε επίσης να βάλω το ξυπνητήρι μου στις 6 το πρωί. Η χαρά μου εξανεμίστηκε: Ούτε γνώριζε ούτε έμαθε από μένα ότι τα σαββατοκύριακα οι άνθρωποι ξυπνούν πιο αργά.
Mετά που σκεφτόμουν απογοητευμένος γιατί το κουράζουμε με την Artificial Intelligence όταν αδυνατεί να κάνει ακόμα και τα βασικά σκέφτηκα κάτι άλλο που μου είχε συμβεί στην Αγγλία την δεκαετία του 1990. Τότε κάποιοι λίγοι ήδη ασχολούμασταν με privacy και προσωπικά δεδομένα και θυμάμαι ότι είχαμε όλοι φρικάρει με τις, νέες τότε, loyalty cards των supermarket. Λέγαμε, και γράφαμε, ότι μας παρακολουθούν, ότι από τα ψώνια μας βγαίνει το προφίλ καθενός από εμάς, ακόμα και ευαίσθητα προσωπικά μας δεδομένα που θα τα πάρουν οι κακοί για να μας κάνουν κακό κλπ., κλπ., κλπ.
Θυμάμαι λοιπόν ότι τα ανέφερα όλα αυτά σε έναν Γάλλο συγκάτοικό μου, που ήταν ο μόνος άνθρωπος στην Αγγλία που γνώριζα να έχει τέτοια κάρτα από το Tesco που ψωνίζαμε. Με κοίταξε συγκαταβατικά, έγνεψε, και μου απάντησε κάτι σαν «Δίκιο έχεις, όμως αν μας παρακολουθούν τότε γιατί το Tesco μετά από τόσους μήνες αγορές μου έστειλε εκπτωτικά κουπόνια για σκυλοτροφή και για πάνες μωρών;». Σημειώνω βέβαια ότι τότε κι αυτός όπως και γω ήμασταν μόνοι μεταπτυχιακοί φοιτητές που ψωνίζαμε αποκλειστικά και μόνο έτοιμα φαγητά και καθαριστικά…
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι καλά κάνουμε και τα σκεφτόμαστε όλα αυτά για Artificial Intelligence και πως επηρεάζει την ζωή μας, όμως νομίζω ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από ό,τι φανταζόμαστε (ή, αν προτιμάτε, μας κάνουν να φανταζόμαστε).
Σε ένα από αυτά τα συνέδρια, όπου νομικοί και πληροφορικοί σπάμε τα κεφάλια μας για θέματα AI and the law, ένας πληροφορικός μου είχε πει κάποτε κάτι που μου έμεινε – και με τρόμαξε: «Μην ξεχνάς ότι η AI εφαρμογή θα βγάζει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα μέχρι να βρει αρκετά data ώστε να το αλλάξει».
Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ας πούμε ότι καρφώνετε μια βίδα με ένα AI σφυρί. Εσείς κρατάτε τη βίδα με το χέρι σας και το σφυρί καρφώνει, εφαρμόζοντας την βέλτιστη πίεση για τον βέλτιστο χρόνο υπό την βέλτιστη γωνία ή και γω δεν ξέρω τι. Αν γίνει κάποιο λάθος και σας φύγει η βίδα ή κάτι πάει στραβά, το σφυρί θα συνεχίσει να χτυπάει το δάχτυλό σας μέχρι να πάρει αρκετά δεδομένα ότι κάτι πάει στραβά, να τα επεξεργαστεί και να αντιδράσει. Μέχρι τότε όμως το δάχτυλό σας θα έχει σπάσει.
Εκεί κάπου διαφέρει ο νόμος, που ναι μεν είναι στην ουσία αλγόριθμος αλλά είναι φτιαγμένος από ανθρώπους για ανθρώπους, παρεμβάλλονται δικαστές και δικηγόροι και διάφορα άλλα φίλτρα που προστατεύουν τον άνθρωπο. Επειδή για τους ανθρώπους ακόμα κι ένα σπασμένο δάχτυλο είναι απαράδεκτο, ενώ για τη μηχανή αποτελεί αποδεκτή στατιστικά απώλεια και ευπρόσδεκτο data feedback.
Όμως το βάρυνα αρκετά, ενώ το μόνο που ήθελα να πω είναι ότι η Siri κάνει για την ώρα πολύ λιγότερα από όσα υπόσχεται – ίσως για το καλό όλων μας.
