Όπως λέει εκείνη η αμερικανική εξυπνάδα, δεν είμαι ντιζάινερ, ούτε παίζω τον ντιζάινερ στην τηλεόραση. Όμως όπως λέει η άλλη αμερικανική εξυπνάδα, μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι ντιζάινερ (και μερικοί άλλοι, άνθρωποι των εικαστικών τεχνών γενικότερα) οπότε εκτιμώ βαθιά τη δουλειά τους. Και επειδή είμαι άνθρωπος, αναγνωρίζω την ανάγκη για ανανέωση που καθοδηγεί ένα μεγάλο μέρος των αιτημάτων που φτάνουν στα σχεδιαστήριά τους και που φέρνουν φαγητό στο τραπέζι τους.
Παρόλα αυτά, ίσως επειδή σε μια περίοδο που πληρώναμε στον ΟΤΕ κάθε μπιτ που κατεβάζαμε από το Δίκτυο, πήρα (όπως και πολλοί άλλοι από τους παλιότερους χρήστες) πολύ τοις μετρητοίς τη θεωρητική βάση του Τζέικομπ Νίλσεν περί εργονομίας και χρηστικότητας στο web (και κατ’ επέκταση στο Ίντερνετ γενικότερα), εξακολουθώ να έχω μια επιφύλαξη όταν βλέπω κάποιον ντιζάινερ να επιτίθεται σε ένα πρόγραμμα ή μια υπηρεσία με μοναδικό κίνητρο την αισθητική της αναβάθμιση. Ή έστω με βασικό κίνητρο την αναβάθμιση αυτή.
Τα γράφω αυτά με αφορμή ένα άρθρο που είδα στο “Muzli-Design Inspiration” μέσω του “Medium” με τίτλο “Skype Redesign Concepts”. Και που είναι αυτό που ακριβώς λέει ο τίτλος: προτάσεις διαφόρων επανασχεδιασμών του Skype από διάφορους ντιζάινερ –από το “Dribble” και όχι μόνο. Όπως συχνά συμβαίνει με τις περιπτώσεις αυτές, πολλές από τις προτάσεις είναι εξαιρετικά καλαίσθητες, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα και τουλάχιστον σε σχέση με το πώς είναι το Skype τώρα. Επίσης, είναι εξαιρετικά άχρηστες και ακατάλληλες για το πρόγραμμα.
Για πολλοστή φορά, έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι που σχεδίασαν τις προτάσεις αυτές δεν συνειδητοποίησαν ποιος είναι ο “πελάτης” (προς υπεράσπισή τους, το άρθρο δεν περιλαμβάνει το θεωρητικό υπόβαθρο των προτάσεων, συνεπώς δεν ξέρω με ποιο σκεπτικό τις έκαναν). Το Skype είναι ένα interface για τηλέφωνο, φωνητικό ή οπτικό συνεπώς η ίδια η ανάγκη για κάποιο ιδιαίτερα φροντισμένο περιβάλλον είναι πολύ μικρή: αν είναι αρκετά χρηστικό ώστε να επιτρέπει στον χρήστη να βρίσκει γρήγορα την επαφή του και να την καλεί, έχει πετύχει τον σκοπό του.
Καταλαβαίνω ότι τα παραπάνω δε συνάδουν με τη συνηθισμένη φλυαρία περί “εμπειρίας του χρήστη” –επιπλέον αν όλοι σκέφτονταν κατά τον δικό μου τρόπο, πολλοί ντιζάινερ θα έμεναν άνεργοι. Όμως όπως έγραψα και παραπάνω, δε θέλω να πω ότι ο πιο ευφάνταστος σχεδιασμός είναι άχρηστος: θέλω να πω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, κύριο (και ίσως και αποκλειστικό) αίτημα είναι ο απλός σχεδιασμός που επιτρέπει την πιο γρήγορη πρόσβαση στην πληροφορία και/ή στην υπηρεσία που προσφέρει το πρόγραμμα.
Το bandwidth που έχουμε διαθέσιμο πια είναι πολύ περισσότερο από αυτό που υπήρχε όταν ο Τζέικομπ Νίλσεν μιλούσε για “web usability”. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι το αίτημα για πιο εύκολα περιβάλλοντα επικοινωνίας με τις μηχανές έχει εξαφανιστεί –ναι, οι σελίδες μας δεν αργούν πια (τόσο;) όταν είναι παραφορτωμένες όμως τα μάτια μας και το μυαλό μας αργούν να τις καταναλώσουν και να τις αφομοιώσουν τόσο όσο και την εποχή των 14,4 kbps. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν περιθώρια για να δοκιμάσει κανείς τη δημιουργικότητά του και την αισθητική του όμως υπάρχουν εφαρμογές (μεταξύ των οποίων και το Skype) που ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Από την άλλη, δεν είμαι ντιζάινερ οπότε ίσως όλα τα παραπάνω να είναι μια ακόμα έκφραση της άγνοιάς μου...
