Σίγουρα κάποιος θα έχει βγάλει κάποιο ρητό που θα δείχνει πόσο επικίνδυνο είναι να ανακατεύονται οι Ελληνες νομοθέτες με το διαδίκτυο αλλά δεν το βρίσκουμε εύκαιρο αυτή τη στιγμή.
Η ουσία είναι πως το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών περιλαμβάνει τη διάταξη που όλοι περιμέναμε για την ενοικίαση σπιτιών και δωματίων μέσω του Airbnb και επειδή οι περισσότεροι έχουν ρίξει το ενδιαφέρον τους στις υπόλοιπες διατάξεις για το ηλεκτρονικό χρήμα ας δούμε τι λέει ο (σοφός;) νομοθέτης.
Πρώτα πρώτα, όποιος μισθώνει ακίνητα μέσω του Airbnb ή παρόμοιας υπηρεσίας θα πρέπει να το δηλώσει σε μια ειδική βάση δεδομένων του αγαπημένου μας Taxis. Η έκπληξη εδώ είναι ότι για κάθε ΑΦΜ (δηλαδή για κάθε ιδιοκτήτη) μπορούν να δηλωθούν ως και δύο ακίνητα.
Τι ξέρει ο δικός μας νομοθέτης που μεγάλες μητροπόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο (όπου τέθηκε σε ισχύ η αρχή “ένα ακίνητο ανά ιδιοκτήτη” προκεμένου να μη δημιουργούνται στρεβλώσεις στην συμβατική αγορά ακινήτων) δεν γνωρίζουν; Αγνωστο. Η ουσία είναι πως αν είσαι ιδιοκτήτης τριών ακινήτων και έχεις το ένα για να μένεις, μπορείς να διαθέσεις τα άλλα δύο μέσω του Airbnb. Το πόσο αυτό αδικεί κάποιον που έχει δύο ακίνητα, μένει σε ένα και προσπαθεί να κάνει κάτι με το άλλο είναι νομίζουμε ευνόητο.
Πάντως είναι παράξενο που μια κυβέρνηση που περιγράφεται ως αριστερή ευνοεί τους -ας το πούμε έτσι- λιγότερο φτωχούς και περισσότερο προνομιούχους.
Το επόμενο σημείο έχει να κάνει με το όριο των 90 ημερών. Αυτός είναι ο μέγιστος αριθμός ημερών που μπορεί κανείς να μισθώσει το ακίνητό του μέσω της κάθε υπηρεσίας τύπου Airbnb. Θα πείτε πως μπορεί αυτό να εξυπηρετεί τους περισσότερους, αφού με 90 ημέρες μπορεί να είναι σε θέση να πληρώσουν τους φόρους του ακινήτου και να έχουν και ένα μικρό εισόδημα. Ισως, αν και έχουμε αμφιβολίες. Το θέμα είναι πως για τα νησιά κάτω των 10.000 κατοίκων το όριο μειώνεται στις 60 ημέρες. Ωστόσο προβλέπεται εξαίρεση και υπέρβαση των παραπάνω ημερών εφόσον το εισόδημα που προκύπτει από την εκμίσθωση δεν ξεπερνάει τα 12.000 ευρώ ετησίως. Σε περίπτωση μη τήρησης των παραπάνω επιβάλλεται πρόστιμο 5.000 ευρώ, ενώ αν υπάρξη δεύτερη παράβαση εντός του ίδιας χρονιάς το πρόστιμο διπλασιάζεται. Σε ενδεχόμενη τρίτη παράβαση το πρόστιμο τετραπλασιάζεται.
Και κάπου εδώ απορείς γιατί το κράτος έρχεται να ρυθμίσει τόσο άτσαλα την αγορά των υπηρεσιών φιλοξενίας αφήνοντας -ουσιαστικά- στο απυρόβλητο (ή και επιδοτώντας) τους αλεξιπτωτιστές των room to let ή όπως αλλιώς τους λένε αυτή την εποχή. Βλέπετε, οι πλατφόρμες τύπου Airbnb αντιλαμβάνονται πως οι επισκέπτες δεν θέλουν να τους μεταχειρίζονται ως κότες, άρα να διαμένουν σε κοτέτσια και αυτό έχει δημιουργήσει μια παράλληλη αγορά πιστοποιήσεων, εταιρειών που παρέχουν υπηρεσίες σε μέλλοντες “ξενοδόχους” του Airbnb κτλ.
Στο μεταξύ, στη συμβατική αγορά του τουρισμού είχαμε φέτος τις αρχικές παράτες για τα “βούλιαξε η χώρα από τους τουρίστες” που για έναν μυστήριο λόγο άφησαν λιγότερα από πέρυσι, πιθανώς διότι τα all inclusive καταλύματα γέμισαν και οι επισκέπτες δεν έβγαιναν από τα… τείχη του ιδανικού τους προορισμού ούτε για να πάρουν ένα μπουκάλι νερό. Αν θέλουμε αυτόν τον τουρισμό, πάσο.
Φυσικά κάποιος αρμόδιος στο υπουργείο Οικονομικών θα πείστηκε πως με αυτό τον τρόπο θα εισρεύσουν κοντά στα 300 εκατ. ευρώ στα δημόσια ταμεία, όπως έλεγε μια μελέτη των ξενοδόχων που ίσως να πραγματοποιήθηκε με τον μπακαλίστικο αλγόριθμο του τρεις το λάδι τρεις το ξύδι. Μπορεί να κάνουμε και λάθος και να πραγματοποιήθηκε με απολύτως επιστημονικά κριτήρια, βέβαια. Αλλά τώρα που το ξανασκεφτόμαστε, μάλλον όχι…
