Είναι απορίας άξιον πώς δεν έπεσαν επάνω του τόσο οι μεν φωνάζοντας ότι πρόκειται όντως για την καλύτερη λύση στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας όσο και οι δε φωνάζοντας ότι πρόκειται για το ύστατο ξεπούλημα και την απόλυτη επικράτηση του καπιταλισμού –η απορία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι από το Μάιο που πρωτοεμφανίστηκε στο «Bloomberg» αναδημοσιεύεται και ανά-σχολιάζεται από διάφορα ΜΜΕ της αγοράς –και όχι μόνο.
Το άρθρο του Λεονίντ Μπερσίντσκι τιτλοφορείται «Η Apple θα μπορούσε να βγάλει λεφτά ξεπληρώνοντας το χρέος της Ελλάδας» και στο κείμενό του, ο συνεργάτης του πρακτορείου υποστηρίζει (μισό-αστεία, μισό-σοβαρά) ότι αφού το Κουπερτίνο έχει τα χρήματα που απαιτούνται, θα μπορούσε –όπως πρότεινε κάποια στιγμή το 2012 στα ίσα στον Τιμ Κουκ ένας μέτοχος να αγοράσει την Ελλάδα. Για μια ακόμα φορά, ο επικεφαλής της Apple παρέμεινε συγκρατημένος και σχολίασε «Έχουμε εξετάσει διάφορα πράγματα αλλά όχι αυτό».
Αυτό που προτείνει ο κ. Μπερσίντσκι (επαναλαμβάνω: μισό-αστεία, μισο-σοβαρά) είναι μια κάπως πιο περίπλοκη συμφωνία (μετά το σαββατοκύριακο που πέρασε διερωτάται κανείς αν υπάρχουν και άλλου είδους) βάσει της οποίας η Apple και ενδεχομένως άλλες 3-4 εταιρείες του χώρου της τεχνολογίας που επίσης έχουν τεράστια πλεονάσματα τα οποία –κυριολεκτικά- δεν ξέρουν τι να τα κάνουν θα ανταλλάξουν την αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδας με ένα ειδικών προνομίων φορολογικό καθεστώς. Προκειμένου να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να μεταφέρουν τις ευρωπαϊκές βάσεις επιχειρήσεών τους στη χώρα, γεγονός που θα συμβάλλει αποφασιστικά και στην καταπολέμηση της ανεργίας.
Προφανώς μια τέτοια ιδέα θα αντιμετώπιζε εμπόδια από κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση –δεν είμαι καν σίγουρος αν η ευρωπαϊκή νομοθεσία επιτρέπει τέτοιου είδους συμφωνίες και ακόμα και αν τις επιτρέπει, δεδομένης της στάσης της ΕΕ απέναντι στις αμερικανικές εταιρείες τεχνολογίας (για να μην πούμε για τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα) τους τελευταίους μήνες, μάλλον δε θα την ενθάρρυνε (και όλοι είδαμε, επίσης το τελευταίο σαββατοκύριακο αλλά και γενικότερα τα τελευταία πέντε χρόνια ότι οι όταν οι χώρες της ΕΕ αποφασίζουν να διαπραγματευτούν κάτι, του δίνουν και καταλαβαίνει). Ίσως ωστόσο να μην ήταν και τόσο ανεδαφικό να σκεφτεί κάποιος ορισμένες κάπως πιο πρωτότυπες ιδέες για την προσέλκυση επενδυτών –όσο κι αν η λέξη «δημιουργικότητα» έχασε κάπως την αξία της τους τελευταίους πέντε-έξι μήνες, εξακολουθεί να είναι ένα από τα τελευταία καταφύγια. Ιδιαίτερα των απελπισμένων…
