Στις ΗΠΑ έχει αρχίσει σιγά σιγά η πρώτη φάση της προεκλογικής περιόδου. Ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ θα είναι ο ένας υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές τον ερχόμενο Νοέμβριο αλλά πρέπει να βρεθεί ο αντίπαλος. Για τον σκοπό αυτό οι Δημοκρατικοί πραγματοποιούν τη δική τους εσωκομματική διαδικασία, όπου από Πολιτεία σε Πολιτεία κάθε υποψήφιος προσπαθεί να πείσει πως είναι καλύτερος από τους αντιπάλους του για να αντιμετωπίσει με επιτυχία τον νυν ένοικο του Λευκό Οίκο.
Η διαδικασία ξεκίνησε προχθές από την Αϊόβα και τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς καλά. Οι εφορευτικές επιτροπές προμηθεύτηκαν μία νέα εφαρμογή για να αναφέρουν τα αποτελέσματα και ενώ η συλλογή των ψήφων έγινε σωστά, κάτι δεν είχε μελετηθεί επαρκώς και τα αποτελέσματα έφταναν… πετσοκομμένα στην κεντρική επιτροπή.
Το εφεδρικό τηλεφωνικό κέντρο γονάτισε και για άλλη μια φορά άνοιξε μία συζήτηση για το αν και πώς μπορεί η τεχνολογία να μπει στην εκλογική διαδικασία. Χρειάζεσαι άραγε προχωρημένες εφαρμογές και διαδικασίες για κάτι που γίνεται μια φορά στα λίγα χρόνια ή να αρκεστείς στην ταχεία μετάδοση των αποτελεσμάτων χωρίς να βάζεις την τεχνολογία πιο βαθιά είτε στο παραβάν είτε στην κάλπη;
Ένα λάθος σε ένα πρόγραμμα που μετράει ψήφους ενόψει προεδρικών εκλογών είναι σοβαρότερο από την κατάρρευση ενός συστήματος ψηφοφορίας σε κάποιο τηλεοπτικό σόου. Η δε κλειστή φύση των εφαρμογών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μια εκλογική αναμέτρηση είναι βούτυρο στο ψωμί των συνωμοσιολόγων. Ακόμα και για τη μυστικότητα που χαρακτηρίζει τις εφαρμογές των εκλογικών αναμετρήσεων είναι θέμα συζήτησης. Στην περίπτωση ενός προβλήματος δεν υπάρχει επαρκής γνώση και χρόνος για την επιτυχή αντιμετώπιση του, κάτι που με τη σειρά του φουντώνει τις θεωρίες συνωμοσίας και το έλλειμμα εμπιστοσύνης σε διαδικασίες όπως οι εκλογές. Τον ίδιο προβληματισμό βλέπουμε -με κάποια ανακουφιση, δεν είμαστε οι τρελοί του χωριού ή έστω όχι οι μόνοι τρελοί- να αναπτύσσεται και στο Wired και όπως φαίνεται κάπου θα μπει ένα όριο στο πόση τεχνολογία μπορούν να αντέξουν οι εκλογές.
