Εταιρείες-πολιτικοί: ποιος λογοκρίνει ποιον;

Εταιρείες-πολιτικοί: ποιος λογοκρίνει ποιον;

Συντάκτης: Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης @ 02.02.2018

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας όμως το βάρος της δήλωσης (και όλων όσων και λέει ανοιχτά και υπονοεί) καθιστά το θέμα σημαντικό ακόμα και εκτός επικαιρότητας. Ο λόγος για το κείμενο με τίτλο “Παγκόσμιοι ηγέτες στο Twitterστο επίσημο μπλογκ της εταιρείας το οποίο αναφέρει ότι οι ηγέτες δε θα μπλοκάρονται (καθώς οι δηλώσεις τους περιέχουν σημαντικές πληροφορίες που ο κόσμος πρέπει να δει και να συζητήσει) και ταυτόχρονα ότι θα περιορίσει συγκεκριμένες συζητήσεις γύρω από τα λόγια και τις πράξεις των ηγετών αυτών.

Νομίζω ότι χρειάζεται να κάνουμε μια μικρή παύση και να σκεφτούμε λιγάκι τι μας λέει η παραπάνω δήλωση. Ότι δηλαδή, μια ιδιωτική εταιρεία που έχει στα χέρια της ένα πολύ ισχυρό εργαλείο επικοινωνίας, επιφυλάσσεται του δικαιώματός της να χειριστεί τα λόγια ενός εκλεγμένου ηγέτη μιας χώρας (ακόμα και αν αυτή είναι υπερδύναμη, ακόμα και αν αυτή η είναι η χώρα στην οποία βρίσκεται η βάση της εταιρείας –αφορμή για το κείμενο ήταν η συζήτηση περί μπλοκαρίσματος του νυν προέδρου των ΗΠΑ) όπως ακριβώς χειρίζεται τα λόγια οποιουδήποτε άλλου χρήστη και, αν τα θεωρήσει προβληματικά, να τα περιορίσει.

Το “Forbes” συνδυάζοντας τη δήλωση αυτή της Twitter με την αποκάλυψη από το “The Intercept” ότι η Facebook διαγράφει λογαριασμούς κατόπιν οδηγίας από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ (ναι, ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ είναι Εβραίος –οι συνωμοσιολάγνοι μπορούν ελεύθερα να αρχίσουν να πανηγυρίζουν) προβληματίζεται για το ίδιο ακριβώς πράγμα που προβληματίζομαι κι εγώ: έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος γύρω μας;

Βεβαίως τα ΜΜΕ είχαν πάντα τη δυνατότητα να ελέγχουν την πολιτική ηγεσία (εξ ου και η συζήτηση περί “τέταρτης εξουσίας”). Όμως στην εποχή του FoMO και της πραγματικότητας που το προκαλεί, το μπλοκάρισμα ενός ηγέτη δεν είναι απλώς “έλεγχος”: μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο ακόμα και στην αντίληψη της πραγματικότητας. Και παρότι θα μπορούσε να πει κανείς ότι επειδή ο νυν ένοικος του Λευκού Οίκου το ξέρει καλά και το χρησιμοποιεί αυτό, χρειάζεται ένα αντίμετρο, αναρωτιέμαι αν πρέπει το αντίμετρο αυτό να είναι η συνείδηση των στελεχών του τμήματος ελέγχου περιεχομένου της Twitter, της Facebook ή οποιασδήποτε άλλης εταιρείας.

Συμμερίζομαι την ανησυχία πολλών για τον Ντόναλντ Τραμπ και για όλους τους λαϊκιστές νέας και παλιότερης εσοδείας που φιγουράρουν στο διεθνές πολιτικό προσκήνιο. Ταυτόχρονα, και στο μέτρο που μιλάει κανείς από τη βάση της αποδοχής της αστικής δημοκρατίας, δεν μπορεί να αγνοήσει ότι ο κ. Τραμπ ήταν η επιλογή της πλειοψηφίας του πληθυσμού της χώρας του –συνεπώς, ο μόνος αποδεκτός τρόπος να τον κάνει να σωπάσει είναι να μην τον ψηφίσει στις επόμενες εκλογές και να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να μην τον ψηφίσουν και άλλοι. Το να περιμένουμε το Twitter να τον φιμώσει είναι βαθιά προβληματικό τόσο για τη λειτουργία του πολιτεύματος όσο και για την ευθύνη και την εξουσία που μεταφέρουμε σε μια παρέα ανθρώπων που κάποια στιγμή αποφάσισαν να κάνουν κάτι για να βγάλουν χρήματα. (*)

 

(*) Η ειρωνεία ότι η φράση αυτή θα μπορούσε να περιγράφει και αρκετούς πολιτικούς δε μου περνάει απαρατήρητη.