O 'τεχνολογικός παράδεισος' της Ιαπωνίας

O "τεχνολογικός παράδεισος" της Ιαπωνίας

Συντάκτης: Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης @ 30.06.2017

Αν και η συνεργασία μου με το “Deasy” ξεκίνησε ενόσω ήδη βρισκόμουν στην Ιαπωνία, στα ΄΄εξι χρόνια και στα σχεδόν 3000 κείμενα που έχω γράψει για το σάιτ (για την ακρίβεια, και αν δεν έχω μετρήσει λάθος, αυτό εδώ είναι το τρισχιλιοστό!) έχω αντισταθεί στον πειρασμό να γράψω κάποια γενική αξιολόγηση της Ιαπωνίας από την πλευρά της τεχνολογίας. Άλλωστε όλοι ξέρουν ότι η Ιαπωνία είναι η χώρα της τεχνολογίας οπότε τι παραπάνω μπορεί να γράψει κανείς;

Για να γιορτάσω τα 3000 κείμενά μου, είπα να γράψω τελικά το σημείωμα αυτό, παίρνοντας αφορμή από την είδηση ότι η Docomo, η μεγαλύτερη ιαπωνική εταιρεία κινητής θα βγάλει φέτος μια ειδική προπληρωμένη κάρτα SIM για τουρίστες. Φυσικά η κάρτα θα έχει ένα καθαρά ιαπωνικό όνομα (“Japan Welcome SIM”) και φυσικά διαφημίζεται με καθαρά ιαπωνικό τρόπο –σε ένα σάιτ που, ακόμα, είναι μόνο στα ιαπωνικά.

Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο θέμα (μαζί με κάτι που έγραψα εχθές για την αποσμητική πλην χάι-τεκ κρεμάστρα της Panasonic) αποδίδει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη σχέση της Ιαπωνίας με την τεχνολογία. Και εννοώ την πραγματική της σχέση και όχι αυτή που οραματιζόμασταν μικροί μέσω του “Blade Runner” ή που ορισμένοι οραματίζονται ακόμα μέσω των μάνγκα και των άνιμε.

Και μόνο το γεγονός ότι η μεγαλύτερη εταιρεία κινητής (σχεδόν 73 εκατομμύρια χρήστες σε σύνολο 159) και τέταρτη εταιρεία από πλευράς κεφαλαιοποίησης σε όλη την τοπική αγορά, μιας χώρας που πέρσι είχε 24 εκατομμύρια τουρίστες από το εξωτερικό (και με την τάση να αυξάνεται) μόνο τώρα αποφασίζει να αρχίσει να προσφέρει προπληρωμένες SIM τα λέει όλα. Για την ακρίβεια τα λέει σχεδόν όλα – τα υπόλοιπα τα λέει ένα σάιτ που απευθύνεται σε αλλοδαπούς τουρίστες γραμμένο μόνο στα ιαπωνικά.

Α, και η κρεμάστρα! Διότι δείχνει ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό της Ιαπωνίας και δη ένα που συχνά μπερδεύει πολλούς και τους κάνει να νομίζουν ότι η χώρα είναι πιο τεχνολογικά προηγμένη από ό,τι είναι. Το χαρακτηριστικό αυτό είναι το craftsmanship, το οποίο υπάρχει στους Ιάπωνες από αιώνες και το οποίο εξελίσσεται διαρκώς. Αν πρόκειται για υλικά πράγματα, η Ιαπωνία ακόμα βρίσκεται πολύ ψηλά –μπορεί να σχεδιάσει τα πάντα και να τα παράγει με ένα επίπεδο ποιότητας που έχει εκλείψει οπουδήποτε αλλού. Όμως δυστυχώς γι αυτή (και για όσους αρέσκονται στα στερεότυπα), όταν σήμερα λέμε “τεχνολογία” εννοούμε κάτι άλλο –το χάρντγουερ φτιάχνεται στις φτηνές χώρες της Άπω Ανατολής και με πελάτες και ιαπωνικές εταιρείες.

Το μοντέλο της βαριάς βιομηχανίας πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν οι οικονομίες ως τον Β’ΠΠ, έχει παρέλθει –για την ακρίβεια εξακολουθεί να υπάρχει όμως πια δεν είναι η κινητήρια δύναμη αυτού που λέμε τεχνολογία. Δυστυχώς για την Ιαπωνία, αυτό μοιάζει να μην έγινε κατανοητό παρά μόνο πολύ πρόσφατα και ακόμα και τότε, έγινε κατανοητό μόνο από μικρούς θύλακες της αγοράς. Δεν ξέρω πόσος καιρός θα χρειαστεί προκειμένου η αντίληψη αυτή να διαχυθεί και να πυροδοτήσει αλλαγές  όμως πιστεύω ότι θα γίνει. Από το 1868 που συστάθηκε το ιαπωνικό κράτος, ο λαός αυτός έχει αναγεννηθεί δύο φορές με τρόπο θεαματικό και σε χρόνο που σχεδόν αψηφά ό,τι μας έχει διδάξει η ιστορία του υπόλοιπου κόσμου οπότε υπάρχει το ενδεχόμενο να το κάνει ξανά –προς το παρόν πάντως, οι πιθανότητες να πετύχει κανείς τον Ρικ Ντεκάρντ στην Ακιχαμπάρα είναι μάλλον ελάχιστες.