Δε θα ήθελα να είμαι ο Τράβις Καλάνικ την εβδομάδα που πέρασε –έχω την εντύπωση ότι παρά τα 6 και κάτι δις τα οποία κατά το Forbes αξίζει ακόμα και ο ίδιος ο 40χρονος ιδρυτής και CEO της Uber, θα προτιμούσε να ήταν κάποιος άλλος όταν ξέσπασε η θύελλα του διατάγματος του προέδρου Τραμπ για τους (μουσουλμάνους) μετανάστες και όταν, αντίθετα με την ανταγωνίστριά της, Lyft, η δική του εταιρεία όχι μόνο δεν πήρε θέση αλλά θεωρήθηκε και σύμμαχος του αντιπάλου.
Εν μέρει δικαίως: ενώ οι οδηγοί ταξί της Νέας Υόρκης διαμαρτύρονταν με στάση εργασίας έξω από το αεροδρόμιο JFK της πόλης (διότι δύο Ιρακινοί κρατούνταν εξαιτίας της εφαρμογής του διατάγματος), η Uber ανακοίνωσε ότι ανακαλούσε για τον συγκεκριμένο προορισμό το πρόγραμμα “surge pricing” το οποίο χρησιμοποιεί για τις περιπτώσεις που υπάρχει αυξημένη ζήτηση για τις υπηρεσίες της. Παραδόξως, αυτό θεωρήθηκε απεργοσπαστική κίνηση και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο κ. Καλάνικ είναι μέλος της οικονομικής συμβουλευτικής επιτροπής του νέου προέδρου των ΗΠΑ, ξεκίνησε στο Twitter η καμπάνια “#DeleteUber”.
Μια πιο ψύχραιμη ματιά στο θέμα (όπως αυτή που ρίχνει το “Mashable” στο σχετικό του άρθρο) δείχνει ότι η πραγματική ζημιά που υπέστη η εταιρεία λόγω της καμπάνιας ήταν μεν της τάξης των 200.000 διαγραφών όμως μπροστά στα 40 εκατομμύρια χρήστες που διαθέτει παγκόσμια, δεν ήταν και δραματική. Επιπλέον, οι γενικές τάσεις (κατεβάσματα της εφαρμογής, αναφορές στο Δίκτυο κ.λπ.) δείχνουν ότι κάτι έγινε αλλά και ότι επανήλθε σχετικά σύντομα. Συνεπώς μάλλον το όλο θέμα αποδείχτηκε σκιά γαϊδάρου –ή μήπως όχι;
Μάλλον όχι, τελικά: Προφανώς αξιολογώντας τη ζημιά στη φήμη της εταιρείας του ως μεγαλύτερη από την καθαρή οικονομική ζημιά αλλά και προκειμένου να κατευνάσει αντίστοιχα προβλήματα εντός Uber με αυτά που φαίνεται να αντιμετωπίζει η IBM, ο Τράβις Καλάνικ ανακοίνωσε με εσωτερικό μήνυμα στους εργαζόμενούς του ότι παραιτείται από το συμβούλιο του προέδρου. Και έτσι, λύνει μεν –ίσως- το άμεσο προσωπικό του πρόβλημα αλλά χάνει μια ευκαιρία να συμβάλλει στη λύση του πιο μακροπρόθεσμου και το πιο γενικού.
Όπως έχουμε πει και άλλοτε, οι εταιρείες της αγοράς τεχνολογίας λένε διαρκώς ότι θέλουν να “κάνουν τον κόσμο καλύτερο” ξεχνώντας ότι η δραστηριότητα που σχετίζεται με τη βελτίωση του κόσμου υπάρχει ήδη και λέγεται “πολιτική”. Μ’ άλλα λόγια, αν θέλουν όντως να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, το σημείο στο οποίο τελειώνει η τεχνολογία και αρχίζει η πολιτική γίνεται δυσδιάκριτο. Και στον κόσμο της πολιτικής, πολύ συχνά είναι σοφότερο να μένει κανείς κοντά στους αντιπάλους του, αν μη τι άλλο για να βλέπει τις κινήσεις τους όσο νωρίτερα γίνεται και, αν είναι δυνατόν, να τις επηρεάζει προς το καλύτερο.
