Από μια περίεργη σύμπτωση, η είδηση περί πιθανής βαθύτερης εμπλοκής του Πίτερ Τιλ στα πολιτικά πράγματα των ΗΠΑ βρέθηκε μπροστά μου σχεδόν αμέσως αφότου διάβασα ένα μικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας στο “Quartz” με θέμα τη δεύτερη τετραετία στον Λευκό Οίκο του Μαρκ Ζάκερμπεγκ –το κείμενο είναι γραμμένο από τον Γκίντεον Λίχφιλντ, senior editor του σάιτ, βετεράνο του “Economist” και για μικρό διάστημα επίκουρου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Κρίνοντας από το κείμενο, αν ήμουν στη θέση του κ. Λίχφιλντ δε θα άφηνα την καθημερινή μου δουλειά για να αφιερωθώ στη λογοτεχνία, όμως έχω την υποψία ότι το κείμενο δε διεκδικεί βραβείο. Το ενδιαφέρον του είναι ότι θέτει –για όποιον ενδιαφέρεται να το αντιμετωπίσει, εν πάση περιπτώσει- ένα ερώτημα που σίγουρα δε βρίσκεται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας: πότε θα δούμε κάποιον από τους ανθρώπους της τεχνολογίας σε κάποια υψηλή πολιτική θέση; Και μαζί μερικά ακόμα ερωτήματα όπως πόσο εύκολη θα κάνει η δουλειά τους την αναρρίχηση στη θέση αυτή και πόσο θα πρέπει να μας απασχολεί και το ένα και το άλλο;
Ειδικά στην περίπτωση του Μαρκ Ζάκερμπεργκ, τα πράγματα μπορούν να είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά ως προς το θέμα της εκλογής: έχοντας άμεση πρόσβαση σε περισσότερα από 1,5 δις ανθρώπους από όλον τον κόσμο, 240 εκατομμύρια εκ των οποίων Αμερικανοί και με τον αλγόριθμο (τον οποίο ίσως κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να γράφουμε “Αλγόριθμο” καθώς έχει ήδη μια κινηματογραφική διάσταση) στα χέρια του, ο δημιουργός και επικεφαλής της Facebook διαθέτει την αποτελεσματικότερη μηχανή προπαγάνδας (με όποια διάσταση δίνει κανείς στη λέξη) στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που διερωτάται κανείς είναι αν κάποιος με τη δυνατότητα αυτή μπορεί όντως να την αφήσει ανεκμετάλλευτη.
Προσωπικά πιστεύω ότι ειδικά ως προς τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ το ερώτημα δεν είναι αν θα χρησιμοποιήσει το Facebook για να εκλεγεί. Είναι αν διαθέτει την απαιτούμενη ηθική και τις απαιτούμενες ικανότητες για να γίνει καλός πρόεδρος –λαμβάνοντας βεβαίως υπόψη ποιος εκλέγεται πρόεδρος σε λιγότερες από δύο ημέρες, ο πήχης έχει κατέβει πολύ από την εποχή του Λίνκολν ή του Ρούσβελτ. Και σ’ αυτό ομολογώ (και παρότι όχι ο φανατικότερος οπαδός του Μεγάλου Μπλε Δικτύου) ότι βλέπω τον 32χρονο δισεκατομμυριούχο με θετικό μάτι: αν μπορεί να του προσάψει κανείς κάτι είναι μάλλον αφέλεια παρά κακή πρόθεση, όμως αυτό είναι κάτι που πιθανότατα θα διορθωθεί μετά από μερικές μέρες στο Οβάλ Γραφείο (παρεμπιπτόντως, αυτή είναι η ελπίδα μου για την αντίστοιχη αφέλεια του Ντόναλντ Τραμπ –στο μέτρο που πρόκειται για κάτι τέτοιο.)
Η ενασχόληση με συγκεκριμένη αγορά με έχει πείσει ότι οι άνθρωποί της, και ειδικά αυτοί του Web 2.0 (ακόμα σ’ αυτό είμαστε, έτσι δεν είναι;) είναι γενικά άνθρωποι και προοδευτικοί και ηθικοί –όχι ακριβώς και το χειρότερο υπόβαθρο για να εμπλακεί κανείς με την πολιτική. Συνεπώς δε θα έβλεπα το διήγημα του Γκίντεον Λίχφιλντ ακριβώς σαν “επιστημονική φαντασία” ή τουλάχιστον όχι σαν ακραία επιστημονική φαντασία. Τα πολιτικά ρεύματα των τελευταίων χρόνων, δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι πολίτες ζητούν ανατροπές στο πολιτικό κατεστημένο –ότι τις αναζητούν στο πρόσωπο υποψηφίων όπως ο Ντόναλντ Τραμπ ή ο Νάιτζελ Φάρατζ είναι απλώς παιδική ασθένεια: αν την ξεπεράσουν, η επόμενη επιλογή ίσως όντως να είναι ο (όχι και τόσο νεαρός πλέον) κ. Ζάκερμπεργκ.
