Από μια περίεργη σύμπτωση, την πρώτη φορά που είδα Internet στη ζωή μου ήταν τέλη Ιουλίου και την πρώτη φορά που συνδέθηκα με δικό μου λογαριασμό ήταν επίσης τέλη Ιουλίου, έναν χρόνο μετά. Εξαιτίας των δύο αυτών εμπειριών, σε συνδυασμό με τη γενικότερη ατμόσφαιρα που προηγείται των διακοπών (ή έστω, των διακοπών των άλλων), η περίοδος αυτή εξακολουθεί να μου προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας σε ό,τι σχετίζεται με το Δίκτυο και ακόμα και τώρα πιάνω τον εαυτό μου να περνάω πολλές ώρες κάνοντας κάτι που πολλοί νέοι χρήστες σπάνια κάνουν: αυτό που στις πρώτες εποχές του Internet αποκαλούταν (προς μεγάλη μου αηδία, τότε και σήμερα) “σερφ”, δηλαδή το πέρασμα από σάιτ σε σάιτ χωρίς ιδιαίτερο σκοπό ή προορισμό, απλώς απολαμβάνοντας τις εκπλήξεις που κρύβονται πίσω από ένα λινκ.
Κάπως έτσι βρέθηκα μπροστά σε κάτι που πολλαπλασίασε τη νοσταλγική μου διάθεση επί εκατό: πρόκειται για μια απλή λευκή σελίδα με τις λέξεις “Suck Again” και μια φόρμα με τρία πεδία –μέιλ, όνομα και επώνυμο. Τι κερδίζει όποιος τα συμπληρώσει; Την εγγραφή σε ένα newsletter το οποίο καθημερινά στέλνει και μια σελίδα από ένα από τα πιο σημαντικά εγχειρήματα του πρώιμου web, του “Suck”. Είμαι σίγουρος ότι οι παλιότεροι θα το θυμηθούν και μόνο από την ονομασία –αν όχι, ίσως τους θυμίσει κάτι ο υπότιτλος “a fish, a barrel and a smoking gun”, από μόνος του ένα δείγμα του ύφους και του ήθους του σάιτ.
Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω τι ήταν το “Suck” και ακόμα πιο δύσκολο γιατί ήταν σημαντικό. Τεχνικά μιλώντας ήταν ένα σχόλιο επάνω σε κάποιο θέμα της καθημερινότητας, γενικότερης ή Internetικής, γραμμένο με ένα απερίγραπτο μείγμα σαρκασμού, χιούμορ και κριτικής και χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που ακόμα και τότε, με την προσοχή των αναγνωστών να αντέχει πολύ περισσότερο από όσο σήμερα, θα τη χαρακτήριζε κανείς δύσκολη. Όμως αυτό που εισηγήθηκε το συγκεκριμένο site ήταν η ενήλικη αντιμετώπιση του καινούριου τότε μέσου: αντί για τα συνήθη, για την εποχή, ευχολόγια, το “Suck” ασκούσε κριτική και δη αυστηρότατη.
Δεν είναι περίεργο ότι ένα τέτοιο site κίνησε την προσοχή του “Wired” το οποίο το 1996 αγόρασε το “Suck” και το εισήγαγε στο ευρύτερο online πακέτο του “Hotwired” (η ιστορία περιγράφεται αναλυτικά εδώ, ένα κείμενο που παρεμπιπτόντως περιλαμβάνει και μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία από την ιστορία του web, όπως για παράδειγμα αναφορές στα πρώτα διαφημιστικά banner). Και αυτό δεν έγινε μόνο επειδή ο Καρλ Στέντμαν και ο Τζόι Ανάφ, οι δημιουργοί του “Suck” εργάζονταν στο “Hotwired” ήδη. Έγινε επειδή το “Suck” ήταν το πρώτο ίσως content site με θέμα το ίδιο το Δίκτυο και επειδή το περιεχόμενο ήταν καλό πέρα από κάθε προσδοκία.
Καθώς το αρχικό “Suck” δεν υπάρχει πια, ο μόνος τρόπος να πάρει κανείς μια γεύση είναι μέσω του Internet Archive/Wayback Machine ή μέσω του αρχείου του newsletter που ανέφερα πιο πάνω –βεβαίως υπάρχει η επιλογή της εγγραφής στο newsletter και προσωπικά θα πρότεινα αυτή πρώτη καθώς επιτρέπει την πλήρη...απορρόφηση του κάθε κειμένου. Και ναι, μερικές φορές τα κείμενα είναι αρκετά δύσκολα ώστε να χρειάζονται τουλάχιστον μια δεύτερη ανάγνωση. Όσο για την ιστορία του πράγματος, όσοι προτιμούν κάτι πιο ζωντανό από το παραπάνω κείμενο, μπορούν να ακούσουν τους ίδιους τους δημιουργούς του “Suck” σε ένα απολαυστικό επεισόδιο από το εξαιρετικό “Internet History Podcast".
ΥΓ
Το “Suck”, διέκοψε την έκδοσή του στις 8 Ιουνίου του 2001
(*) Με ευχαριστίες προς τη Σιμόν Σινιορέ
